باقلای روی چرخ یک دستفروش یا ساندویچ سیب‌زمینی و تخم‌مرغی که گوشه پیاده‌رو فروخته می‌شود، به شهر چهره دیگری می‌دهد. مهم نیست که استریت فود یا غذای خیابانی، در یک کامیون غذایی فروخته می‌شود یا روی یک گاری؛ آنچه که مهم است، تاثیری است که بر اقتصاد و فرهنگ غذایی شهرها می‌گذارد.
تاریخچه غذای خیابانی ؛ از گاری‌های لبو تا کامیون‌های غذا
اگر آدم خوش خوراکی هستید و شکم‌گردی و شب‌گردی یکی از کارهای مورد علاقه‌تان است، حتما می‌‌دانید که رفتن به خیابانی پر از عطر و بوی غذا، آن هم در حالی که در یک دست‌تان نوشیدنی دارید و در دست دیگر غذایی مثل برگر یا لقمه‌ی یرآلما (سیب‌زمینی) چه لذتی دارد. تازه این تمام لذتی […]
داستان خیابان غذا و غذاهای خیابانی
تاریخچه خیابان غذا و غذاهای خیابانی به خیابان‌های یونان باستان برمی‌گردد؛ همان‌جایی که ماهی‌های سرخ شده کوچک در خیابان‌ها فروخته می‌شد؛ آن زمان مشتریان اصلی این غذاها ساکنان فقیر شهری روم باستان بودند که خانه‌های مسکونی آنها اجاق یا کوره نداشت. در چین باستان هم همین داستان وجود داشت اما آن‌جا فقط فقرا تنها مشتریان این غذاها نبودند، بلکه این غذا که اساسا به نام فقرا تهیه می‌شد به کام ثروتمندان و اربابانی که این غذاها را در منزلشان می‌خوردند تمام می‌شد.
یکی دیگر از تمدن‌های قدیمی که در تاریخچه غذای خیابانی نقش دارند، آزتک‌ها هستند که یک تمدن سرخ‌پوستی در مکزیک بودند. در اروپا هم این سبک تغذیه‌ای وجود داشت و سیب زمینی سرخ کرده معروف که همه ما واله و شیدای آن هستیم، در قرن نوزدهم در پاریس در خیابان‌ها سرو می‌شد یکی از غذاهای خیابانی معروف سراسر دنیاست.
استانداردهای غذاهای خیابانی تا نیمه اول قرن پانزدهم تنظیم نشده بود و اولین کشوری که غذاهای خیابانی را قانونی کرد و استانداردهای آن را تعیین کرد، ترکیه بود.
ریشه اصلی ظهور غذای خیابانی آن‌گونه که ما امروز شاهد آن هستیم در انقلاب صنعتی به وقوع پیوست؛ زمانی که شهرهای بزرگ توسعه یافتند، تمیزتر و سالم‌تر شدند و جمعیت طبقه کارگر افزایش یافت. مثلا جمعیت لندن ویکتوریایی بیش از شش هزار فروشنده خیابانی داشت که غذاهای گرم را در سطح شهر برای مردم سرو می‌کردند.
در کشورهای آمریکایی هم خیابان‌های غذا و غذاهای خیابانی با ورود افراد مهاجر به این کشور در قرن نوزدهم شکل گرفت.
دکه، سرآغاز غذای خیابانی در ایران
تاریخچه غذای خیابانی در ایران هم قدمتی دیرینه دارد و دکان‌های مواد غذایی اولین نمود عرضه غذای خیابانی در ایران هستند. در بررسی‌های انجام شده مشخص شده است که قرون دوم تا هفتم هجری سرآغاز فعالیت دکان‌ها و فروش غذا و مواد غذایی در ایران بوده است.
در طول تاریخ دﮐﺎنﻫﺎی غذا در ﺷﻬﺮﻫﺎی مختلف ایران ﺑﻪوﯾﮋه ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺑﺰرگ وجود داشتند، اما با رشد شهرنشینی دستخوش تغییراتِ شدند و اکنون استریت فودهای ایرانی مثل خیابان سی تیر در تهران و خیابان غذای عشرت آباد اهواز بخشی از فرهنگ غذای خیابانی ما ایرانی‌هاست.
طعم‌دارترین خیابان‌های جهان
ایندور
تهران
چیانگ‌مای
استانبول
لندن
خیابان غذا و غذاهای خیابانی، قصه‌ای پر از چالش
طبق بررسی‌های فائو هر روز حدود ۲٫۵ میلیارد نفر در جهان غذای خیابانی می‌خورند، بنابراین خیابان‌های غذا فرصتی ناب برای همه کشورهایی است که به دنبال توسعه گردشگری و بهبود شرایط اقتصادی خود هستند.
استریت فود یا ایستگاه گردشگری
غذاهای خیابانی همیشه یکی از مقاصد گردشگری بوده‌اند؛ مکانی جذاب برای گردشگرها تا به وسیله غذا با فرهنگ آن منطقه بیشتر آشنا شوند! اما تجربه‌ای که گردشگران در حین قدم زدن در راسته غذافروشی‌ها به دست می‌آورند، تنها به خوردن ختم نمی‌شود.
پیاده‌راه‌ها و راسته‌های غذافروشی
یکی از اصلی‌ترین نکات برای داشتن خیابان غذایی با استاندارد مناسب امکان داشتن جای پارک و امکان پیاده رفتن است که گاهی در برخی از خیابان‌های غذا مغفول می‌ماند.
استریت‌فودها و حفظ غذاهای محلی
یکی از مزایای اصلی استریت فودها و غذاهای خیابانیکمک به حفظ دستور‌العمل‌های غذاهای محلی و سنتی هر کشور و منطقه است.
غذای خیابانی و مشارکت زنان
مشارکت کلی زنان در تجارت غذای خیابانی در دنیا زیاد است؛ اما میزان و نوع مشارکت براساس بافت کشور متفاوت است. اما در کل تجارت غذای خیابانی، یک فعالیت درآمدزای مهم برای زنان در هر دو بافت شهری و روستایی است.
غذای خانگی، بیرون از خانه!
غذای خیابانی در کل دنیا از جمله کسب‌وکارهای خانوادگی است و حتی در برخی کشورها عده‌ای از فعالان حاضر در خیابان‌های غذا، غذاهای خود را در خانه تهیه می‌کنند و آنها را در راسته‌های غذا می‌فروشند.
