در شبی سرد و مه‌آلود در سال ۱۸۱۲، در دشت‌های یخ‌زده روسیه، سربازی فرانسوی، کتری سیاهی را روی آتشی لرزان می‌گذارد. بوی قهوه تازه‌دم در هوا می‌پیچد و برای لحظه‌ای، غرش توپ‌ها و ناله باد خاموش می‌شود. این فنجان قهوه، گویی جانی دوباره به تن خسته او می‌دمد و وعده‌ای از استقامت در دل تاریکی جنگ است.
قهوه، این دانه تلخ و سحرآمیز، قرن‌هاست که در میدان‌های نبرد، از راهپیمایی‌های ناپلئون تا سنگرهای جنگ جهانی دوم، یار وفادار سربازان بوده است. اما چرا قهوه این‌قدر در جنگ‌ها مهم شد؟ چگونه به روحیه سربازان جان داد؟ و وقتی در جنگ جهانی دوم کمیاب شد، چه بر سر مردم و جبهه‌ها آمد؟ این داستان، روایتی است از قهوه و جنگ، از امید در میان ناامیدی.
چرا قهوه در جنگ؟
قهوه، با طعم تلخ و اثر محرکش، از قرن‌ها پیش به یکی از مهم‌ترین همراهان سربازان در میدان‌های نبرد تبدیل شد. کافئین موجود در قهوه، هوشیاری را افزایش می‌داد، خستگی را کاهش می‌کرد و به سربازان کمک می‌کرد تا در برابر سختی‌های جنگ مقاومت کنند.
اما نقش قهوه تنها به انرژی‌بخشی محدود نبود؛ این نوشیدنی به نمادی از آرامش، همبستگی و حتی خانه در میان هرج‌ومرج جنگ تبدیل شد. از راهپیمایی‌های طولانی ارتش ناپلئون تا سنگرهای جنگ جهانی دوم، قهوه همیشه حضوری پررنگ داشت.
قهوه در ارتش ناپلئون: بیداری در میان نبرد
در اوایل قرن نوزدهم، ناپلئون بناپارت، امپراتور فرانسه، به قهوه علاقه‌ای خاص داشت. او گفته بود: «قهوه مرا بیدار می‌کند و به من قدرتی باورنکردنی می‌دهد.»
در برنامه‌های نظامی ناپلئون، به‌ویژه در حمله به روسیه در سال ۱۸۱۲، قهوه به بخشی از جیره سربازان تبدیل شده بود. سربازان فرانسوی، که اغلب در سرمای استخوان‌سوز یا گرمای طاقت‌فرسا راهپیمایی می‌کردند، قهوه را در کتری‌های کوچک روی آتش دم می‌کردند.
این نوشیدنی نه‌تنها آن‌ها را هوشیار نگه می‌داشت، بلکه لحظه‌ای آرامش در میان خستگی‌های بی‌امان جنگ فراهم می‌کرد. تدارکات ارتش ناپلئون شامل دانه‌های قهوه بود که به صورت دستی برشته و آسیاب می‌شد، فرآیندی که خود به یک آیین در میان سربازان تبدیل شده بود.
گزارش‌های تاریخی نشان می‌دهند که ناپلئون شخصا بر تامین دانه‌های قهوه برای ارتش نظارت داشت و حتی در شرایط کمبود منابع، قهوه را به‌عنوان یک کالای ضروری برای حفظ روحیه و کارایی ارتش در اولویت قرار می‌داد.
قهوه در جنگ‌های قرن نوزدهم: از انقلاب تا جنگ داخلی
در طول قرن نوزدهم، قهوه به تدریج به جیره استاندارد ارتش‌های اروپایی و آمریکایی تبدیل شد. در انقلاب فرانسه (۱۷۸۹-۱۷۹۹)، قهوه‌خانه‌های پاریس به مراکز برنامه‌ریزی نظامی و سیاسی بدل شده بودند. قهوه به سربازان و رهبران انقلابی کمک می‌کرد تا در جلسات طولانی هوشیار بمانند.
در جنگ داخلی آمریکا (۱۸۶۱-۱۸۶۵)، قهوه به یکی از مهم‌ترین اقلام جیره سربازان اتحادیه و کنفدراسیون تبدیل شد. سربازان اتحادیه روزانه حدود ۳۶ پوند دانه قهوه به ازای هر ۱۰۰ نفر دریافت می‌کردند و این نوشیدنی به آن‌ها کمک می‌کرد تا در برابر خستگی ناشی از نبردهای طولانی مقاومت کنند.
قهوه در جنگ داخلی آمریکا آنقدر مهم بود که سربازان در هر فرصتی، حتی در حین نبرد، قهوه دم می‌کردند و آن را قبل و بعد از راهپیمایی یا در گشت‌زنی‌ها مصرف می‌کردند.
قهوه در جنگ جهانی اول: گرما در سنگرها
در جنگ جهانی اول (۱۹۱۴-۱۹۱۸)، قهوه به سنگرهای سرد و مرطوب راه یافت. سربازان متفقین و نیروهای مرکزی قهوه را در قوطی‌های فلزی دم می‌کردند تا گرما و انرژی لازم برای تحمل شرایط سخت را به دست آورند. قهوه نه‌تنها خستگی را کاهش می‌داد، بلکه به سربازان حس همبستگی می‌داد.
در خاطرات یک سرباز بریتانیایی آمده است: «وقتی قهوه را دور آتش به اشتراک می‌گذاشتیم، انگار برای لحظه‌ای جنگ را فراموش می‌کردیم.» این نوشیدنی ساده به سربازان کمک می‌کرد تا در برابر وحشت و خستگی جنگ فرسایشی مقاومت کنند.
پس از جنگ جهانی اول، شرکت واشنگتن تولید قهوه فوری را برای مصارف خانگی افزایش داد و شعار تبلیغاتی «قهوه ما به جنگ رفت، حالا به خانه برگشته» را معرفی کرد.
قهوه در جنگ جهانی دوم: از جبهه‌ها تا خانه‌ها
در جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹-۱۹۴۵)، قهوه به نمادی از مقاومت و استقامت تبدیل شد. سربازان در جبهه‌های اروپا، آفریقا و اقیانوسیه به قهوه وابسته بودند تا هوشیاری خود را حفظ کنند.
اختراع قهوه فوری در سال ۱۹۴۲ توسط شرکت‌هایی مثل ماکسول هاوس (Maxwell House)، مصرف قهوه را در جبهه‌ها آسان‌تر کرد. این نوشیدنی سبک و قابل حمل به سربازان اجازه می‌داد تا در شرایط سخت، از صحراهای آفریقا تا سواحل نرماندی، قهوه را به سرعت آماده کنند. و جالب این است که به این قهوه کاپ آو جو (Cup of Jo) می‌گفتند که احتمالا به جوزفوس دانیلز (وزیر نیروی دریایی آمریکا که الکل را در کشتی‌ها ممنوع کرد) اشاره دارد
در عین حال، کمبود قهوه در جبهه‌ها و خانه‌ها تاثیر عمیقی بر روحیه سربازان و غیرنظامیان گذاشت و این نوشیدنی را بیش از پیش به یک کالای ارزشمند تبدیل کرد.
شاید جالب باشد که بدانید اختراع قرص‌های کافئینی و شکلات‌های حاوی کافئین در جنگ جهانی دوم در کنار قهوه آمریکانو به‌عنوان نوآوری‌های قهوه‌ای در این دوره معرفی شدند.
در زیردریایی‌های نیروی دریایی آمریکا در جنگ جهانی دوم، شرایط بسیار محدود بود، اما قهوه همیشه جزو ملزومات بود. تهیه قهوه با استفاده از دستگاه‌های ساده یا حتی در قابلمه انجام می‌شد. مصرف قهوه در چنین محیط بسته و تحت فشار بالا، به حفظ روحیه کمک می‌کرد.
تاثیر محاصره‌های اقتصادی بر تامین قهوه در جنگ داخلی آمریکا
در جنگ داخلی آمریکا، محاصره بنادر جنوبی توسط نیروهای اتحادیه، دسترسی کنفدراسیون به قهوه را به شدت محدود کرد. این کمبود باعث شد که سربازان کنفدراسیون به جایگزین‌هایی مانند کاسنی، جو بو داده یا حتی پوسته بلوط روی آورند.
این جایگزین‌ها که به «قهوه جنگی» مثل نان جنگی معروف شدند، اغلب طعمی ناخوشایند داشتند و از نظر روانی نمی‌توانستند جای قهوه واقعی را بگیرند.
در مقابل، نیروهای اتحادیه با دسترسی بهتر به مسیرهای تجاری، قهوه را به‌صورت منظم دریافت می‌کردند، که به‌عنوان یک مزیت استراتژیک برای حفظ روحیه و هوشیاری سربازان عمل می‌کرد.
تجارت قهوه در این دوره حتی به ابزاری برای مذاکرات صلح تبدیل شد؛ در برخی موارد، سربازان دو طرف در زمان آتش‌بس قهوه و تنباکو با یکدیگر مبادله می‌کردند، که نشان‌دهنده نقش قهوه به‌عنوان یک پل ارتباطی در میان دشمنان بود.
تاثیر قهوه فوری بر عملیات نظامی و نقش آن در جبهه اقیانوس آرام
اختراع قهوه فوری در جنگ جهانی اول نه‌تنها مصرف قهوه را در جبهه‌های اروپا و آفریقا آسان‌تر کرد، بلکه در جبهه اقیانوس آرام هم نقش کلیدی ایفا کرد.
در جزایر اقیانوس آرام، جایی که سربازان آمریکایی و متفقین در شرایط گرم و مرطوب با ژاپنی‌ها می‌جنگیدند، قهوه فوری به دلیل حمل آسان و آماده‌سازی سریع به یک کالای حیاتی تبدیل شد. سربازان در جزایری مانند گوادالکانال و ایووجیما، قهوه فوری را با آب جیره‌بندی‌شده مخلوط می‌کردند تا انرژی لازم برای نبردهای طولانی را به دست آورند.
ارتش آمریکا حتی کیت‌های مخصوصی برای توزیع قهوه فوری طراحی کرده بود که شامل بسته‌های کوچک قهوه و شکر بود. این کیت‌ها به سربازان کمک می‌کرد تا در شرایطی که دسترسی به آشپزخانه‌های صحرایی محدود بود، همچنان از مزایای کافئین بهره‌مند شوند.
سرآغاز قهوه در جنگ: از جنگجویان اتیوپی تا ارتش ناپلئون
داستان قهوه در جنگ‌ها از قرن‌ها پیش آغاز شد، در جنگل‌های سرسبز اتیوپی، جایی که قبایل محلی دانه‌های قرمز قهوه را کشف کردند. حدود سال ۵۷۵ میلادی، جنگجویان اتیوپی دانه‌های قهوه را آسیاب کرده و با چربی حیوانی مخلوط می‌کردند تا گلوله‌های خمیری پر انرژی بسازند. این ترکیب، سوخت مورد نیاز برای نبردهای طولانی بود و به جنگجویان کمک می‌کرد تا خستگی را فراموش کنند.
سفر قهوه از اتیوپی به شبه‌جزیره عربستان و سپس به اروپا، آن را به یک نوشیدنی محبوب تبدیل کرد. در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی، قهوه‌خانه‌ها در اروپا به مراکز فکری و اجتماعی بدل شدند. در دوران ناپلئون، این قهوه‌خانه‌ها در پاریس و لندن به مکانی برای بحث‌های سیاسی و نظامی تبدیل شده بودند.
یورگن هابرماس (Jürgen Habermas)، فیلسوف آلمانی، معتقد است که قهوه‌خانه‌ها نقشی کلیدی در شکل‌گیری عصر روشنگری داشتند، جایی که ایده‌های انقلابی و استراتژی‌های جنگی در میان فنجان‌های قهوه شکل می‌گرفتند.
برای سربازان ناپلئونی، قهوه چیزی بیش از یک نوشیدنی بود؛ یک محرک حیاتی برای راهپیمایی‌های طولانی و نبردهای طاقت‌فرسا. در کمپین‌های ناپلئون، از جمله حمله به روسیه در ۱۸۱۲، سربازان قهوه را در کتری‌های کوچک روی آتش دم می‌کردند. کافئین موجود در قهوه به آن‌ها کمک می‌کرد تا هوشیار بمانند و خستگی را تحمل کنند، به‌ویژه در شب‌های سرد و طولانی.
قهوه در جنگ داخلی آمریکا: lifeline سربازان
در میانه قرن نوزدهم، وقتی جنگ داخلی آمریکا (۱۸۶۱-۱۸۶۵) کشور را به دو نیم تقسیم کرد، قهوه به یکی از مهم‌ترین اقلام جیره سربازان تبدیل شد. برای سربازان اتحادیه و کنفدراسیون، قهوه نه‌فقط یک نوشیدنی، بلکه نمادی از آرامش و مقاومت بود.
سربازان اتحادیه روزانه حدود ۳۶ پوند دانه قهوه به ازای هر ۱۰۰ نفر دریافت می‌کردند. آن‌ها دانه‌ها را خودشان برشته و آسیاب می‌کردند و در کتری‌های فلزی روی آتش دم می‌کردند. این فرآیند ساده، به سربازان لحظه‌ای آرامش در میان هرج‌ومرج جنگ می‌داد.
سربازان کنفدراسیون اما به دلیل محاصره‌های شمالی، اغلب با کمبود قهوه مواجه بودند. آن‌ها گاهی مجبور می‌شدند از جایگزین‌هایی مثل کاسنی یا سیب‌زمینی شیرین برشته‌شده استفاده کنند، اما هیچ‌چیز جای طعم واقعی قهوه را نمی‌گرفت.
یکی از سربازان کنفدراسیون در خاطراتش نوشته: «قهوه مثل یک دوست قدیمی بود؛ وقتی نبود، انگار چیزی از قلبمان کم شده بود.» این حس نوستالژی و وابستگی عاطفی به قهوه، روحیه سربازان را در برابر سختی‌های جنگ تقویت می‌کرد.
قهوه همچنین نقشی استراتژیک داشت. در نبردهای طولانی، کافئین به سربازان کمک می‌کرد تا هوشیاری خود را حفظ کنند. داستان‌هایی از سربازان وجود دارد که پیش از حملات شبانه، فنجان‌های قهوه را به اشتراک می‌گذاشتند تا انرژی لازم برای نبرد را به دست آورند. این نوشیدنی ساده، به سربازان کمک کرد تا در برابر خستگی و ناامیدی مقاومت کنند و به نمادی از همبستگی در میان سربازان تبدیل شد.
قهوه در جنگ‌های اروپایی: از انقلاب فرانسه تا جنگ جهانی اول
در اروپا، قهوه از زمان انقلاب فرانسه (۱۷۸۹) به بخشی از فرهنگ نظامی و اجتماعی تبدیل شده بود. قهوه‌خانه‌های پاریس، مثل کافه پروکوپ (Le Procope)، به محل تجمع انقلابیونی مانند روبسپیر (Maximilien Robespierre) و دانتون (Georges Danton) بدل شده بودند. این مکان‌ها نه‌تنها برای بحث‌های سیاسی، بلکه برای برنامه‌ریزی استراتژی‌های نظامی مورد استفاده قرار می‌گرفتند. قهوه به عنوان یک محرک ذهنی، به سربازان و رهبران کمک می‌کرد تا در جلسات طولانی هوشیار بمانند.
در جنگ جهانی اول (۱۹۱۸-۱۹۱۴)، قهوه به جبهه‌های سنگربندی‌شده راه یافت. سربازان در سنگرهای سرد و مرطوب، قهوه را در قوطی‌های فلزی دم می‌کردند تا گرما و انرژی لازم برای تحمل شرایط سخت را به دست آورند. این نوشیدنی به سربازان کمک می‌کرد تا در برابر خستگی ناشی از جنگ فرسایشی مقاومت کنند.
جنگ جهانی دوم: قهوه به عنوان نماد مقاومت و تولد قهوه آمریکانو
وقتی جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹ آغاز شد، قهوه دیگر فقط یک نوشیدنی نبود؛ به نمادی از استقامت و مقاومت تبدیل شده بود. سربازان در جبهه‌های اروپا، آفریقا و اقیانوسیه به قهوه وابسته بودند تا هوشیاری و انرژی خود را حفظ کنند.
در جبهه‌های شمال آفریقا، سربازان متفقین و نیروهای محور، از جمله ارتش رومل، قهوه را در کمپ‌های صحرایی دم می‌کردند. یک سرباز بریتانیایی در خاطراتش نوشته: «قهوه تنها چیزی بود که ما را از فروپاشی در گرمای صحرا نجات می‌داد.»
اختراع قهوه فوری توسط شرکت‌هایی مثل ماکسول هاوس در سال ۱۹۴۲، انقلابی در مصرف قهوه در جنگ ایجاد کرد. قهوه فوری سبک، قابل حمل و آسان برای تهیه بود، و به سرعت به بخشی از جیره سربازان تبدیل شد.
سربازان آمریکایی، که به قهوه فیلتری عادت داشتند، در ایتالیا با اسپرسوی غلیظ ایتالیایی مواجه شدند. آن‌ها برای رقیق کردن طعم تلخ اسپرسو، آب داغ به آن اضافه کردند و این‌گونه بود که قهوه آمریکانو متولد شد. این نوشیدنی نه‌تنها به سربازان انرژی می‌داد، بلکه به نمادی از فرهنگ آمریکایی در جبهه‌های جنگ تبدیل شد.
روزهای تاریک کمبود: تاثیر قهوه بر روحیه در جنگ جهانی دوم
در نوامبر ۱۹۴۲، ایالات متحده برای اولین بار در تاریخ خود قهوه را جیره‌بندی کرد. این تصمیم به دلیل کمبود منابع ناشی از جنگ و نیاز به تأمین قهوه برای سربازان در جبهه‌ها گرفته شد.
هر فرد بالای ۱۵ سال تنها می‌توانست یک پوند قهوه هر پنج هفته خریداری کند، که به معنای کاهش مصرف به حدود یک فنجان در روز بود. این محدودیت برای آمریکایی‌هایی که به نوشیدن چندین فنجان قهوه در روز عادت داشتند، شوک بزرگی بود.
کمبود قهوه تاثیر عمیقی بر روحیه مردم داشت. قهوه به بخشی از هویت آمریکایی تبدیل شده بود؛ از صبحانه‌های خانوادگی تا دورهمی‌های دوستانه.
وقتی قهوه کمیاب شد، مردم به جایگزین‌هایی مثل کاسنی یا قهوه‌ی تقلبی روی آوردند، اما هیچ‌چیز جای طعم واقعی قهوه را نمی‌گرفت. یک زن خانه‌دار در نیویورک در سال ۱۹۴۳ به یک روزنامه گفت: «بدون قهوه، انگار روزم شروع نمی‌شود. مثل این است که بخشی از زندگی‌مان را از ما گرفته‌اند.»
در جبهه‌ها، کمبود قهوه به همان اندازه مشکل‌ساز بود. سربازانی که به قهوه فوری عادت کرده بودند، گاهی مجبور می‌شدند بدون آن روزها را سپری کنند. این کمبود نه‌تنها بر انرژی جسمانی آن‌ها، بلکه بر روحیه‌شان نیز تاثیر گذاشت.
یک سرباز آمریکایی در نامه‌ای به خانواده‌اش نوشت: «اینجا همه‌چیز خاکستری است، جز لحظه‌هایی که یک فنجان قهوه گیرمان می‌آید.» قهوه به سربازان حس خانه و آرامش می‌داد، و نبود آن به معنای از دست دادن یکی از معدود لذت‌های جنگ بود.
با این حال، مردم و سربازان با خلاقیت به این چالش پاسخ دادند. در آمریکا، کمپین‌های تبلیغاتی دولت، مردم را تشویق می‌کردند تا قهوه را با دقت مصرف کنند یا از جایگزین‌ها استفاده کنند. در جبهه‌ها، سربازان گاهی قهوه‌های تقلبی را با شکر یا حتی ادویه‌های محلی مخلوط می‌کردند تا طعمی قابل‌تحمل به دست آورند. این ابتکارات نشان‌دهنده اهمیت عمیق قهوه در حفظ روحیه بود.
تاثیر کمبود قهوه بر اقتصاد بازار سیاه و خلاقیت‌های خانگی
کمبود قهوه در طول جنگ جهانی دوم به رونق بازار سیاه در کشورهای متفقین و اشغالی منجر شد. در اروپا، به‌ویژه در کشورهایی مانند فرانسه و ایتالیا، قهوه واقعی به کالایی بسیار گران‌قیمت تبدیل شده بود و اغلب در ازای کالاهای دیگر یا حتی اطلاعات حساس معامله می‌شد.
در عین حال، خلاقیت‌های خانگی برای مقابله با کمبود قهوه رواج یافت. چون در آن دوره آلمان و متحدانش در جنگ جهانی اول با کمبود قهوه مواجه بودند، زیرا انگلیس و فرانسه از سال ۱۹۱۴ تحویل دریایی قهوه را مسدود کردند.
در بهار ۱۹۱۶، دولت آلمان کمیته جنگ قهوه، چای و جایگزین‌ها را تشکیل داد که تامین قهوه را عمدتا به ارتش و نیروی دریایی اختصاص داد. مردم عادی به استفاده از جایگزین‌هایی مانند جو و کاسنی روی آوردند، اما در پایان جنگ، این جایگزین‌ها هم ممنوع شدند، زیرا غلات برای نان و کاسنی برای تغذیه دام استفاده می‌شد.
به‌عنوان مثال، در آلمان، مردم از ریشه‌های گیاه قاصدک بو داده به‌عنوان جایگزین قهوه استفاده می‌کردند. این نوشیدنی‌های تقلبی، اگرچه از نظر طعم و اثر با قهوه واقعی قابل مقایسه نبودند، اما به حفظ آیین نوشیدن قهوه و حس نرمال بودن در میان آشوب جنگ کمک می‌کردند. این ابتکارات نشان‌دهنده وابستگی عمیق فرهنگی و روانی جوامع به قهوه بود.
قهوه و جاسوسی در جنگ جهانی دوم
یکی از جنبه‌های کمتر شناخته‌شده نقش قهوه در جنگ جهانی دوم، استفاده از آن در عملیات جاسوسی و دیپلماسی بود. در اروپا، قهوه به دلیل کمیاب بودن به کالایی لوکس تبدیل شده بود و اغلب در معاملات مخفی یا به‌عنوان رشوه برای کسب اطلاعات استفاده می‌شد.
ماموران مخفی متفقین گاهی قهوه را به‌عنوان ابزاری برای جلب اعتماد جاسوسان یا غیرنظامیان در مناطق اشغالی به کار می‌بردند. به‌عنوان مثال، در هلند اشغالی توسط نازی‌ها، قهوه به‌عنوان ارز غیررسمی در بازار سیاه معامله می‌شد و ماموران مقاومت از آن برای تبادل اطلاعات یا تامین منابع استفاده می‌کردند. این نقش قهوه نشان‌دهنده تاثیر عمیق آن فراتر از جبهه‌های نبرد و در حوزه‌های اطلاعاتی و مخفی جنگ بود.
میراث ماندگار قهوه: از جنگ تا صلح
تاثیر قهوه در جنگ‌ها تنها به میدان‌های نبرد محدود نشد. قهوه آمریکانو، که توسط سربازان آمریکایی در جنگ جهانی دوم خلق شد، پس از جنگ به یکی از محبوب‌ترین نوشیدنی‌های جهان تبدیل شد. وقتی سربازان به خانه بازگشتند، فرهنگ قهوه‌نوشی را با خود آوردند و کافی‌شاپ‌ها در آمریکا و اروپا رونق گرفتند.
امروزه، وقتی فنجانی قهوه در دست می‌گیرید، شاید به سربازانی فکر نکنید که در سرمای جبهه‌های جنگ جهانی یا گرمای صحرای آفریقا به این نوشیدنی پناه می‌بردند. اما قهوه، با تاریخچه غنی و پرماجرایش، همچنان نمادی از استقامت، همبستگی و انرژی است.
از جنگجویان اتیوپی تا سربازان ناپلئون و از سنگرهای جنگ داخلی آمریکا تا جبهه‌های جنگ جهانی دوم، قهوه همواره همراه انسان‌ها بوده و داستان‌هایش را در فنجان‌های بی‌شمار روایت کرده است.
تاثیر جنگ بر جهانی‌سازی فرهنگ قهوه
جنگ جهانی دوم نه‌تنها قهوه آمریکانو را به جهان معرفی کرد، بلکه به گسترش فرهنگ قهوه در سراسر جهان کمک کرد. سربازان آمریکایی که در اروپا و آسیا با انواع مختلف قهوه آشنا شده بودند، پس از بازگشت به خانه، تقاضا برای قهوه‌های خاص مانند اسپرسو و قهوه‌های محلی را افزایش دادند.
این موضوع به رشد صنعت قهوه در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ منجر شد و زمینه‌ساز ظهور کافی‌شاپ‌های مدرن، مانند استارباکس، شد. علاوه بر این، جنگ باعث شد که قهوه به‌عنوان یک محصول استراتژیک در تجارت جهانی شناخته شود، و کشورهای تولیدکننده قهوه، مانند برزیل و کلمبیا، پس از جنگ به بازیگران اصلی در اقتصاد جهانی تبدیل شدند.
قهوه، متحد همیشگی انسان
قهوه بیش از یک نوشیدنی است؛ داستانی است که در دل جنگ‌ها و صلح‌ها بافته شده. از جنگجویان اتیوپی که با دانه‌های قهوه به نبرد می‌رفتند تا سربازان جنگ جهانی دوم که در میان کمبودها به دنبال یک فنجان آرامش بودند، قهوه همیشه نقشی فراتر از یک محرک داشته است. این نوشیدنی، با طعم تلخ و عطر گرمش، به انسان‌ها یادآوری می‌کند که حتی در تاریک‌ترین لحظات، می‌توان لحظه‌ای آرامش و امید یافت.
