با شنیدن نام کره جنوبی، یاد باربیکیوی کره‌ای با استایل خاص خود، یا دستور غذاهایی مثل انواع نودل‌ها، بیبیم باپ، جاجانگمیون و بولگوگی می‌افتیم که وقتی هوس مزه‌ای از آشپزخانه کره به سر مردم کشورهای مختلف می‌زند در صدر جستجوها قرار دارند. اما تعداد افرادی که شیرینی کره ای یا دسر کره‌ای را بشناسند زیاد نیست، درحالیکه کره جنوبی شیرینی و دسرهای متنوعی با تاریخچه‌ای جالب دارد.
احتمالا آشناترین تصور شما از شیرینیهای کره‌ای محدود به تصاویر رنگارنگ ماکارون‌هایی با فیلینگ‌های مختلف (از خامه گرفته تا برش‌های پنیر و کالباس) است. البته این تصور، تصوری ناگزیر است؛ سرزمین آرامش صبحگاهی (لقب کشور کره‌ی جنوبی) در درجه اول خانه مزه‌های ترش و شور متنوع و غذاهای رنگارنگ و گیاهی‌ای است که تا حد زیادی بخش شیرینی کره ای و دسر را تحت‌الشعاع خود قرار داده‌اند.
امروزه وضعیت صنعت شیرینی و شکلات و دسرهای کره‌ای در حال متحول شدن است؛ اما اینکه چرا در قدیم شیرینی‌پزی و دسر در کره جنوبی پا نگرفت داستان دیگری دارد که به شدت با وضعیت اقتصادی، جغرافیایی و سیاسی کره گره خورده بود. بسیاری از مردم کره نیز با شیرینی میانه‌ای نداشتند، زیرا کشور دچار کمبود شدید مواد اولیه مورد نیاز برای تهیه این شیرینیها و ممنوعیت‌های رسمی و قانونی مصرف شیرینی‌جات توسط مردم بوده است.
به علاوه، اگر امروزه روز هم گذرتان به رستورانی کره‌ای بیفتد یا در خانه یک کره‌ای مهمان باشید، آنچه به عنوان دسر ارائه می‌شود، برش‌های میوه تازه یا کاسه کوچکی از سیخیا (Sikhya) است: نوشیدنی شیرینی بر پایه برنج. عمده دسرهای موجود در بازار این کشور علاوه بر دسرهای کره‌ای، دسرهای غربی هستند. در این مطلب با هم تاریخچه شیرینی کره ای و دسر و کیک را در این کشور مرور خواهیم کرد و خواهید دید که کره جنوبی در زمینه شیرینی‌جات هم حرف‌هایی برای گفتن دارد.
شیرینی، دسر و ممنوعیت قانونی
معنا و محل استفاده شیرینی در کشور کره جنوبی در دوران مدرن تغییر کرده است. شیرینیهای کره‌ای که به واسطه فاکتورهای خارج از مرزهای این کشور تغییرات بسیاری کرده‌اند، برای شناخت فرهنگ مدرن و معاصر کشور کره ضروری هستند.
قبل از دوران مدرن کره، محدودیت‌ها و ممنوعیت‌هایی روی مصرف شیرینی اعمال می‌شد، به این دلیل که آن را جزء آیتم‌های لوکس می‌دانستند. همگام با بسیاری از رویدادهای ملی که در دوران امپراتوری گوریو (Goryeo) برگزار می‌شد، مردم عادی نمی‌توانستند از شیرینیهای سنتی و محلی کشور کره استفاده کنند. زیرا بیم آن می‌رفت که رواج مصرف شیرینی و دسر باعث کمبود برخی مواد اولیه غذایی مانند شکر و ادویه‌جاتی مثل دارچین شود.
در آغاز دوران امپراتوری سلسله چوسان (Joseon) مصرف شیرینی‌جات در دسته ممنوعیت‌های قانونی قرار گرفت، مگر به قصد استفاده در مراسم‌هایی مانند ازدواج و بزرگداشت درگذشتگان. در سراسر مدت فرمانروایی این سلسله اگر قرار بود پادشاهی صرفه‌جویی خود را به عوام نشان بدهد، یا دستور می‌داد که شیرینی کره ای را به طور کلی از منوی دربار حذف کنند و یا مقدار شیرینی‌ای را که برای مراسم‌های جشن و شادی درباری تهیه می‌شد محدود می‌کرد.
دلیل این مسله آن بود که در بیشتر شیرینیها و دسرهای کره‌ای از عسل استفاده می‌کردند و عسل بسیار گران‌قیمت بود. شکر هم، که به هیچ عنوان در کره تولید نشده و از ژاپن و چین وارد می‌شد، در حجم بسیار پایین در دسترس بود که استفاده‌های درمانی و دارویی از آن صورت می‌گرفت.
پس از آنکه در دوران چوسان حاکمان این سلسله بنادر کشور را به سوی تجارت خارجی باز کردند، شکر تصفیه شده در مقادیر بالا وارد کره شد و خانواده سلطنتی برای به رخ کشیدن پرستیژ فرهنگی خود نزد مهمانان خارجی، در پذیرایی از شیرینی‌هایی به سبک غربی همراه با چای و شکر استفاده می‌کردند. به علاوه، تاجران ژاپنی و چینی‌ای که به کره جنوبی مهاجرت کرده بودند با خود شیرینیهای کشورشان را وارد فرهنگ آشپزی کره کردند و ذائقه مردم کره را تغییر دادند. می‌توان گفت صنعت شیرینی‌پزی کره جنوبی مرهون استعمار کره توسط ژاپنی‌هاست.
امروزه ساختار فرهنگ شیرینی‌پزی در کره به نوعی دوگانه است. شیرینیهای سنتی این کشور برای مراسم‌های آیینی استفاده می‌شوند؛ درحالیکه شیرینیهای رواج یافته بعد از استعمار ژاپن و نفوذ فرهنگ غربی هم موجودند و در زندگی روزمره مردم به کار می‌روند.
دولت کره و نیز بعضی از مردم کره در حرکتی برای مقابله با این وضعیت، تلاش‌هایی را برای احیای دستورهای شیرینی‌پزی سنتی این کشور که در گذر زمان کمرنگ شده بود، در پیش گرفته‌اند. به این ترتیب، قرار است مواد اولیه جدیدی برای تهیه شیرینی‌جات و دسر معرفی شده و بسته‌بندی شیرینیهای کره‌ای با جامعه صنعتی معاصر این کشور متناسب‌سازی شود.
بازگشت هانگوا، شیرینی کره ای قدیمی
کره‌ای‌ها برای اشاره به طیف وسیعی از شیرینیهای ظریفی که در مراسم یادبود گذشتگان یا تعطیلات سنتی خود مصرف می‌کنند، از کلمه هانگوا(Hangwa) استفاده می‌کنند- این مجموعه از شیرینی‌جات تاریخچه‌ای پیچیده دارند، اما به تازگی همزمان با اوج گرفتن قدرت نرم کره در عرصه بین‌المللی، شاهد احیای انواع هانگوا نیز هستیم.
تِتُوک (Tteok)، بینگ سو (Bingsu)، دانپاجونگ (Danpatjuk) ، سوبورو پانگ (Soboro-ppang) و میوه‌های تازه و رسیده فصلی که برش خورده‌اند، دسرهایی هستند که با شنیدن نام کره جنوبی در ذهن نقش می‌بندند. هانگوا هم برای اشاره به هر نوع شیرینی ظریفی به کار می‌رود که از طریق ورز دادن آرد غلات یا خود غلات درست شده است و در تهیه آن از شیرین کننده (مانند عسل، شربت برنج، شکر یا ترکیبی از این‌ها) بهره گرفته باشند.
شیرینیهای هانگوا یا سرخ می‌شوند و یا به صورت بخارپز تهیه می‌شوند و بیشتر اوقات بعد از تهیه شدن، آنها را در ترکیب قر و قاطی‌ای از میوه‌های خشک، دانه‌ها و مغزهای خوراکی می‌غلطانند. درست است که این شیرینیها خوشمزه هستند، اما پیدا کردنشان زیاد آسان نیست.
کیم گیو هیون (Kim Gyu-heun) استاد شیرینی‌پزی اهل کره جنوبی در صحبت با مجله کره می‌گوید “اگر دلتان از این شیرینیها می‌خواهد باید منتظر شوید تا موقع حضور در مراسم یادبود درگذشتگان یا تعطیلی رسمی و ملی پیدایشان کنید”.
سال جدید کره‌ای که آن را سئولال (Seollal) می‌نامند یکی از دو تعطیلی بزرگی است که همزمان با آن جشن یادبود درگذشتگان هم برگزار می‌شود. به این ترتیب، انواع هانگوا – از یاکگوای (yakgwa) سرخ شده و خوابانده شده در شربت گرفته تا یوگوای (yugwa) برنجی پف‌دار و آبنبات یئُوت (yeot) که تافی‌مانند می‌باشد –، از بهترین شیرینیها برای این ضیافت تعطیل هستند.
کلمه هانگوا در زبان کره‌ای از دو بخش تشکیل شده است: “هان” که ترجمه مستقیم “کره‌ای” است و “گوا” که معنی شیرینی می‌دهد. اما علاوه بر این، باید دانست دسته‌بندی دسر هانگوا، یکی از قدیمی‌ترین انواع دسته‌بندی‌های غذاهای شیرین در تاریخچه آشپزی کره جنوبی است.
هانگوا از ممنوعیت تا محبوبیت
سوالی که پیش می‌آید این است که چرا وقتی به دسرهای کره‌ای فکر می‌کنیم، بی‌اختیار ذهنمان به طرف هانگوا نمی‌رود؟ خب، باید گفت شاید الان هانگوا را با دسر و شیرینی برابر نمی‌دانیم، اما در گذشته روندی برعکس وجود داشته است. در اولین کتاب آشپزی کره جنوبی که حدود ۱۶۷۰ میلادی با الفبای هانگول (الفبای رسمی زبان کره‌ای) نگاشته شده است، دستورالعمل‌های مختلفی برای تهیه انواع هانگوا می‌توان یافت. به عنوان نمونه، دستورهایی برای تهیه یاکگوا، گواپ یئون (Gwapyeon) (ژله جوشیده میوه‌ای) و داسیک (Dasik) (کلوچه‌های چایی).
قدیمی‌ترین دستور کتبی هانگوا به دوره سه پادشاهی کره (دوران سلسله‌های سیلا (Silla)، بائکجی (Baekje) و گوریو (Goryeo) باز می‌گردد. در آن زمان، هانگوا خوردنی شیرین و مورد مصرف خانواده پادشاهی کره بود که به هنگام در دسترس قرار نداشتن میوه تازه (مثلا در زمستان‌های سخت کره) سراغش می‌رفتند. درست است که گوشت غذای اصلی درباری در مهمانی‌ها و جشن‌ها بود، اما با پذیرفتن مذهب بودایی و پا گرفتن آن در میان خانواده سلطنتی و مردم کره، مصرف پروتئین حیوانی منع شد و هانگوا ارج و قرب دید.
محبوبیت هانگوا تا آنجایی پیش رفت که تبدیل به جزء ثابت مراسم‌های خانواده سلطنتی و دربار کره شد، از قبیل عروسی، تولد و مهم‌تر از همه مراسم گرامیداشت یادبود درگذشتگان؛ بعضی از خانواده‌های برجسته کره که از عهده تهیه شکر و عسل و دارچین لازم برای تهیه این شیرینی برمی‌آمدند، آن را هر روز در آشپزخانه خود آماده کرده و میل می‌کردند. با این حال، با توجه به اینکه دسترسی به میوه برای عده بیشتری مقدور بود و گوشت هم بعد از پذیرش آیین کنفوسیوسی دوباره به سر سفره‌ها بازگشت، ضیافت‌‌های پادشاهی سلسله چوسان شاهد جذاب‌تر شدن هانگوا بود.
محققان با بررسی یادداشت‌های شخصی‌ای که توصیف مهانی‌های جشن تولد خاندان شاهی کره است متوجه نکته‌ای شدند که از دانستنش سخت جا خوردند و آن نکته این که: تعداد و گستردگی این شیرینیهای سنتی بسیار بیشتر از آنچه بوده که قبلا به نظر می‌رسید، نکته‌ای که نشان می‌دهد این دست شیرینی‌جات در قصر پادشاهی جایگاه بسیار خاصی داشته است.
در میان خانواده‌های اشراف و برجستگان نیز دستورهای خاص هانگوا دست به دست می‌گشت. همانطور که قبلا هم گفته شد این افراد آنقدر بضاعت مالی داشتند تا ۴ کیلوگرم (تقریبا معادل ۲۰ فنجان) برنج لازم برای تولید یک کیلو انواع هانگوا را بخرند. البته موضوع جیره‌بندی برنج و شکر در کره جنوبی تا سطح ملی هم بالا گرفت و تبدیل به عارضه‌ای تهدید کننده امنیت ملی کشور شد.
علاوه بر اینکه دولت روغن و شکر را جیره‌بندی کرده بود، برنج هم به علت اینکه احتمال برداشت پایین آن در فصل‌های خاصی از سال می‌رفت کالایی ارزشمند تلقی می‌شد. برنج برای زمین‌داران و ملاکان کره در آن زمان نماد ثروت بود اما برای کشاورزانی که با کرایه کردن زمین‌های اربابان روی آنها کار می‌کردند و نیز کارگرانی که در فصل برنجکاری به خدمت گرفته می‌شدند، برنج، معنایی جز استثمار نداشت.
از طرفی، مصرف برنج توسط طبقه اشراف و برخورداران جامعه – که به معنی مصرف کردن مقادیر زیادی از مواد اولیه گران قیمت و کمیاب هم بود-، باعث شد تا رشته کار به اندازه‌ای از دست حکومت خارج شود که نهایتا به بهانه مضر بودن این دسرها برای سلامتی مردم، خوردنشان در مقاطع مختلفی ممنوع شود.
دو تن از شاهان سلسله گوریو دستور ممنوعیت مصرف هانگوا را صادر کردند. در پایان سلسله چوسان، قانونی تصویب شد که به شهروندان اجازه می‌داد تا مصرف هانگوا را صرفا در مراسم‌های آیینی یا عروسی انجام بدهند. در آن زمان اگر کسی شیرینی را خارج از موقعیت‌های یاد شده مصرف می‌کرد هشتاد ضربه ترکه بامبو می‌خورد.
سرانجام هانگوا در قرن ۲۱
همانطور که گفتیم، کشور کره در سال‌های نه چندان دور تاریخ خود (۱۹۴۵-۱۹۱۰) تحت اشغال امپراتوری ژاپن قرار داشت. این مسئله در سقوط محبوبیت هانگوا بی تاثیر نبود، زیرا حکمرانی بر کره توسط ژاپن از عواملی بود که روی تغییر فرهنگ آشپزی کره تاثیر گذاشت. از یک طرف، این دوران سبب شد تا ناامنی غذایی در کشور کره تا حد زیادی وضعیت بهتری پیدا کند؛ زیرا فرهنگ مصرف نان در کره رواج یافت و وابستگی مردم به مصرف برنج که مقدار کشت آن مدام نوسان داشت کاهش یافت.
از سوی دیگر، در همین زمان ساده‌سازی شیوه‌های تهیه و مصرف غذا به عنوان اقدامی آگاهانه پیگیری شد. اقدامی که به عقیده محققان، هدف از آن نابودسازی عمدی هویت ملی مردم کره و ریشه‌کن کردن فرهنگ ملی‌شان دانسته شده است.
البته بعد از اتمام اشغال کره توسط ژاپن، اشغال این کشور توسط امریکایی‌ها شروع شد، اما هانگوا هنوز در قرن بیست و یکم وجود دارد، هرچند که این روزها بیشتر به عنوان یک شیرینی نمادین یا شیرینی‌ای اشرافی به شمار می‌رود. خوب یا بد، در نظر متولدان دوران افزایش موالید در کره و همینطور جوانان نسل Z، هانگوا با معانی‌ای مثل خاطرات خانه‌های پدری و پدربزرگ‌ها ارتباط دارد و کام بسیاری از آنها را در جشن سال نوی کره‌ای شیرین کرده است.
هانگوا علی‌رغم تاریخچه پیچیده‌اش، هم اکنون در دو سوی اقیانوس‌های شرق و غرب جان تازه‌ای گرفته است. در موزه‌ها، میان متخصصان خوراک و سرآشپزهای جوان کره‌ای، می‌توان اقبال به هانگوا را به خوبی مشاهده کرد. آشپزان جوان کره‌ای درباره هانگوا و تاریخچه دسرها و شیرینیهای کره‌ای مطالعه می‌کنند، در موردشان مطلب می‌نویسند و دسرهایی مثل هانگوا را درست کرده و می‌فروشند. به گفته کیم گیو-هیون همه این فعالیتها نشان دهنده گام‌های بلندی است که نسل جدید کره‌ای‌ها به سوی حفظ و احیای نوعی میراث معنوی برمی‌دارند. میراثی که متجلی‌کننده روح مردم کره است.
زیبایی‌شناسی، عنصر اصلی شیرینی کره ای و دسرهای مدرن
کشور کره جنوبی در تلاش برای بازآفرینی تصویر خود در عرصه جهانی توجه خاصی روی برندسازی خوراک کره‌ای داشته است. از طرفی، همانطور که فشن و لوازم آرایشی و بهداشتی یا حتی لوازم تحریر کره‌ای سبک خاص خود را از نظر طراحی و رنگ و جلوه‌های بصری دارند، کره‌ای‌ها تلاش کرده‌اند تا در بازطراحی شیرینی کره ای و دسر هم نوآوری داشته باشند.
این موضوع را می‌توان با بررسی دسرهای ترند کره‌ای در رسانه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام دانست. در واقع، اگر یک کار باشد که کره‌ای‌ها مهارت زیادی در آن داشته باشند، آن کار، «خوشگل کردن» اشیا و لوازم و حتی خوراکی‌هاست. کاری که در زمینه شیرینی و دسرهای کره‌ای، اولین بار خود را در قالب کیک‌های مینیمالیستی نشان داد و به سرعت در رسانه‌های اجتماعی مطرح شد.
هر گازی که از شیرینی کره‌ای بزنید، به اندازه قهوه‌های معروف این کشور سرشار از زیبایی و شیک و پیکی است، به قدری که کاملا ارزش پست کردن در اینستاگرام را داشته باشد. علاوه بر این، کیک و شیرینیهای بانمک و زیبای کره‌ای غالبا محصول کافه‌های محلی این کشور هستند که بعد از محبوب شدن میان کافه‌روها، در مجلات و گزارش‌های تلوزیونی نام برده می‌شوند و تصاویرشان در تیک تاک و اینستا هزاران بار به اشتراک گذاشته می‌شود.
اجازه بدهید در ادامه در مورد تعدادی از این دسرها و شیرینیهای دلچسب و زیبا بیشتر صحبت کنیم.
کیک‌های مینیمالیستی کره‌ای (Minimalistic Cakes) طراحی ساده و مینی و در عین حال فراستینگ‌های شیک و زیبایی دارند. معمولا این کیک‌ها در رنگ‌های روشن و پاستلی تهیه می‌شوند و به عنوان تاپینگ، دیزاینی بانمک و ظریف دارند.
کیک‌های مینیمالیستی را در لانچ باکس‌های کاغذی بسته‌بندی می‌کنند و به همین خاطر، در کره از آنها با اسم کیک‌های دُوشیراک (Doshirak – به معنی لانچ باکس در زبان کره‌ای) یاد می‌شود. همچنین اسم رایج دیگر برای کیک‌های لانچ باکسی، کیک‌های حروفی (Lettering Cakes) است، چون تقریبا همیشه پیامی رویشان نوشته می‌شود.
کلوچه‌های بمبی (Bath Bomb Cookies) یا کلوچه‌های بمبِ رنگی (Colour Bomb Cookies) از محصولات اختصاصی کافه‌ای کره‌ای به نام مِی ُرد (Mayroad) است. این کلوچه‌های رنگارنگ در نگاه اول بسیار شبیه Lush Bath Bombs هستند – از این نظر که مانند آنها رنگی‌رنگی و کُروی بوده و سطح بیرونی‌شان اندکی زبری دارد. اما در اصل کلوچه‌های مرینگی هستند که داخلشان را با خامه یا مربا پر می‌کنند.
بعضی از یوتیوبرهای موکبانگ کره‌ای در سری‌های ASMR مربوط به شیرینی و دسر خود از کلوچه‌های بمبی یاد شده استفاده کرده‌اند که باعث شهرت بیشترشان شده است. گاز زدن این کلوچه‌ها صدای ترد و بامزه‌ای ایجاد می‌کند که بینندگان موکبانگ عاشق شنیدنش هستند. به علاوه، رنگ‌هایی که برای رنگ‌آمیزی این نوع شیرینی کره ای انتخاب می‌شود هماهنگ با محتویات داخلی و مزه آنهاست. مثلا صورتی فوشیا برای رسپ‌بری، سبز زیتونی برای ماچا، لیلاک برای بلوبری و بیبی بلو برای طعم وانیلی استفاده می‌شوند.
تیرامیسوی فنجانی (Cup Tiramisu) از جمله دسرهایی است که توسط کافه‌ای به نام مانگ ون دونگ تیرامیسو کافه (Mangwon-Dong Tiramisu Cafe) در کره معروف شد. اسم این کافه وقتی سر زبان‌ها افتاد که نامش در راهنماهای کافه‌گردی چاپ شد و تعداد بیشتری از کافه‌روها آن را شناختند.
محبوب‌ترین آیتم این کافه در منو، تیرامیسو با تاپینگ توت فرنگی است. از طعم‌های دیگر تیرامیسوی ویژه این کافه می‌توان به تاپینگ‌هایی سیب‌زمینی شیرین، هلو، هالابُونگ (Hallabong – پرتقال چینی جیجو- Jeju) و تاپینگ کلوچه و خامه‌ای آن اشاره کرد.
فَتکارون (Fatcaron) همان ماکارون است با فیلینگ دو برابر از جنس خامه یا گاناش که باعث می‌شود چاق‌تر به نظر برسد و به همین خاطر هم برای تمایز از ماکارون معمولی به آن فتکارون می‌گویند. قنادهای کره‌ای معمولا ماکارون را با فیلینگی بیشتر از مقدار لازم پر می‌کنند تا فضای بیشتری برای تزیین داشته باشند و از آخرین ذره فیلینگ هم استفاده کنند. فتکارون هم نوعی شیرینی کره ای است که اخیرا در پلتفورم‌های رسانه‌های اجتماعی در کره بسیار معروف شده است.
کیک‌های پلیوری (Sweater Cakes) محصول کافه‌ای به نام لا مُون بلانک (Le Mont Blanc) هستند که ریاست آن به عهده قنادی آموزش دیده در شعبه کُوردُون بُلوی (Le Cordon Bleu) توکیوست. این کافه مشخصه اصلی خود را صرف وقت و دقت برای طراحی جزییات تک‌تک دسرهایش می‌داند.
پرفروش‌های این کافه عبارتند از کیک‌های پلیوری ایستاده که در رنگ‌های مختلف منطبق با طعم‌های خودشان ارائه می‌شوند – مثلا رنگ سبز برای طعم لیمویی، زرد برای طعم مانگو و پشن فروت و نیز قهوه‌ای برای طعم قهوه.
به علاوه، در این کافه می‌توانید کیک‌هایی به شکل کلاف کاموا را مشاهده کنید که با دکمه و سنجاق ته‌گرد تزیین شده‌اند. این شیرینی کره ای به اندازه‌ای محبوب است که حتی در مجله‌ای مانند اِلِه هنگ‌کنگ (ELLE Hong Kong) و Noblesse Korea هم در موردش مطالبی نوشته شده است.
و بالاخره، این اواخر در کره جنوبی کافه‌هایی که تم‌های مونوکروم دارند حسابی سروصدا کرده‌اند. اما کافه‌هایی هم هستند که یک گام جلوتر رفته و تم‌های سیاه و سفید را در دسرهایشان هم وارد کرده‌اند. مشهورترین کافه از این دست کانتو (KANTO) است که در منوی خود آیتمی به نام ست سیاه سیگنچر (Signature Black Set) دارد. آیتمی متشکل از لاته‌ای با لایه‌های سیاه و سفید، آب گازدار سیاه و کیک مونوکروم. لاته این کافه در اصل نوشیدنی‌ای است که بر پایه اسپرسو ساخته شده و پایه آن آجیلی است. آب گازدار نیز سودای بلک‌بری است. کیک هم ۷۲% شکلات سیاه کاکائویی به عنوان پایه دارد و با خامه فراوان پوشانده شده است.
فهرست دسرهای مدرن کره‌ای به اینجا ختم نمی‌شود؛ کیک دالگی-دالگی (ddalgi-ddalgi توت فرنگی – توت فرنگی)، هواگوا (Hwagwa) یا اسنک‌های گُل‌گلی که همان کیک‌های برنجی با تزیینات خیره‌کننده به شکل گل‌های رنگارنگ هستند و نیز کیک‌های گالاکسی براق (Galaxy Glazed Cakes) از دیگر آیتم‌های محبوب این روزها در کافه‌های کره‌ای به حساب می‌آیند.
به نظر می‌رسد که در رابطه با شیرینی کره ای و روش‌های تزیین و ارائه آن، محدودیتی برای ذهن خلاق قنادهای کره‌ای وجود ندارد؛ از این نظر که در یک بشقاب دسر می‌توانید هنرنمایی آنها به شکل گل‌های زیبا تا کهکشان‌های پرستاره و نوشیدنی‌های رنگین‌کمانی تا قهوه‌هایی با کانسپ‌های اختصاصی و نقاشی‌های جذاب روی لیوانشان را ببینید. دسرهای کره‌ای از نظر زیبایی بصری نمره کامل قبولی را می‌گیرند و نشان‌دهنده عزم جدی این کشور برای تسخیر ذهن‌ها و قلب‌ها در صنعت کافه‌گردی و شیرینی کره ای هستند!
معرفی چند شیرینی کره ای سنتی و مشهور
ویژگی کلی دسر و شیرینیهای کره‌ای این است که برخلاف شیرینی‌هایی که به طور معمول می‌شناسیم و سرشار از کربوهیدارات و قند یا چربی هستند، کره‌ای‌ها شیرینیهای سبک و سالمی دارند. به عنوان نمونه، هوآکوآجا را در نظر بگیریم. این شیرینی از مواد اولیه‌ای مثل پودر برنج، عسل، آرد برنج شیرین، کنجد، لوبیا سیاه، شاه بلوط و سیب زمینی شیرین تهیه می‌شود.
هوآکوآجا (Hwakwaja)
شیرینی خاص خاندان سلطنتی کره بوده است و در لغت معنای آن «کیک گل» می‌باشد. هوآکوآجا فراتر از شیرینی، وسیله‌ای است برای به رخ کشیدن هنر و ذوق شیرینی‌پزهای کره‌ای. زیرا مجموعه‌ای از چند شیرینی با شکل‌ها و رنگ‌ها و طرح‌های مختلف است که به صورت دست‌ساز درست می‌شوند. از جمله اشکال آن می‌توان به صدف دریایی، گل، میوه‌های مختلف مانند کدو حلوایی یا خرمالو، برگ درخت و غیره اشاره داشت. این شیرینی را همراه با چای سبز مصرف می‌کنند.
تئوک (Tteok)
کیک برنجی‌ای که با نام تئوک نامیده می‌شود مشهورترین شیرینی کره‌ای است. طعم ملایمی دارد و قطعا اگر بخواهیم آن را با شیرینی‌هایی که در کشور ایران یا سایر همسایه‌های ما وجود دارند قیاس کنیم، اصلا شیرین نیست. البته تئوک یک سرگروه متشکل از انواع و اقسام کیک‌های برنجی دیگری مانند سئونگ پیون (Seongpyeon) است. شکل هلالی سئونگ پیون و نیز عطر کاج آنها به علت بخارپز شدنشان روی لایه‌ای از برگ‌های کاج مشهور است. تئوک را در رنگ‌های سبز، صورتی و سفید می‌توان یافت که داخلشان با کنجد، پوره لوبیا یا شاه بلوط پر شده است.
هوآنگنام پنگ (Hwangnam Ppang)
نوعی شیرینی کره ای است که از نظر ظاهری شبیه کلوچه‌ای مغزدار است. جالب است بدانید که برای فیلینگ این شیرینی از خمیر فشرده لوبیای قرمز شیرین استفاده می‌کنند. ظاهر آن مشابه گل است. بسیار پرطرفدار می‌باشد. به همین خاطر، از طرف دولت کره جنوبی به عنوان شیرینی ملی معرفی شده است.
پپرو (Pepero)
درست است که این شیرینی از نظر ظاهری با تصوری که از شیرینی داریم متفاوت است، اما شیرینی مخصوص روز ولنتاین در کره جنوبی به شمار می‌رود. در این روز عشاق جعبه‌هایی پر از پیرو را به هم هدیه می‌دهند. از این لحاظ تاریخ ولنتاین در کره که ۱۱ نوامبر است با شکل ظاهری پیرو هماهنگی دارد.
پیرو شبیه چوب‌هایی باریک و بلند است که آن را با روکش‌های مختلفی مانند شکلات، را روی این روز مخصوص ۱۱ نوامبر (ماه یازدهم میلادی) هر سال است، سمبلی که با شکل باریک و بلند این کوکی‌ها نیز هماهنگی دارد. طعم این کوکی‌ها نیز مانند چوب شوری است که با لایه‌ای از شکلات تلخ یا سایر روکش‌های خوش طعم پوشیده شده باشد.
از دیگر شیرینیهای معروف کره‌ای می‌توان به این موارد اشاره داشت:
- خرمالوی یخ زده (Frozen Persimmon)
- هوتوک (Hotteok)
- دانپاتجوک (Danpatjuk)
- داسیک (Dasik)
- پاتبینگسو (Patbingsu)
- هودو گوجا (Hodu-gwaja)
- مانجو (Manjoo)
- دالگونا (Dalgona)
- یاکوآ (Yagkwa)
در انتهای این مطلب می‌توان گفت تلاش کره‌ای‌ها برای ترویج و شناساندن شیرینی کره ای به تمام دنیا، چه از طریق احیای دستورهای قدیمی، و چه از طریق دستکاری‌هایی در شیرینیهای شناخته شده مثل ماکارون فرانسوی، تازه آغاز شده است و باید منتظر اخبار جذابتری از دنیای شیرین شیرینیهای کشور کره باشیم.
